|
Treinen (Woensdag 20 juli)Vandaag met de trein naar Olsztyn. Natuurlijk hadden we die kleine 200 kilometer ook kunnen fietsen, maar dan hadden we 2 rustdagen moeten inleveren en het moet wel vakantie blijven. De trein die we hebben uitgezocht vertrekt pas tegen half 2, dus hoeven we ons niet te haasten. Marja en Bart hoeven Torun niet meer zo nodig in, dus gaan Otto en Veerle boodschappen doen. Naast de gewone boodschappen slaan ze nog even een extra voorraad Torunse peperkoek in, de plaatselijke specialiteit die in de smaak is gevallen. Ruim op tijd rijden we naar station Torun Glowny. De verkenning van gisteren werpt zijn nut af: ten eerste zijn we op het juiste station, ten tweede hebben we een route zonder trappen en ten derde weten we dat de lokettisten uitsluitend Pools spreken. Om misverstanden bij de kaartverkoop te voorkomen hebben we op papier gezet wat voor kaartjes we willen en dat werkt goed uit. De Poolse spoorwegen blijken een ingewikkeld gezinstarief te hanteren waardoor geen twee kaartjes dezelfde prijs hebben. Duur is zelfs het hoogte tarief niet. De stationshal is weinig inspirerend, er is een tijdschriftenkioskje, een koffie- en een snoepautomaat. Middenin staat een grote perspex collectebus voor een of andere kerkelijk doel. We zien hoe een bedelaar de collectebus bekijkt, naar buiten loopt, terugkeert met een lang stuk ijzerdraad en in de bus begint te vissen. Moeten wij hier wat van zeggen en zo ja, in welke taal dan? Voordat wij dit dilemma hebben opgelost verschijnt één van de lokettistes. Voor zover wij de conversatie kunnen volgens vraagt ze want de bedelaar wil en antwoordt die dat hij een briefje in de bus heeft laten vallen. De lokettiste reageert effectief door aan te bieden een sleutel te halen en het briefje eruit te halen. Waarna de bedelaar schielijk verdwijnt.... Tijd voor de trein. Gelukkig kunnen we de sporen hier gelijkvloers oversteken, dat scheelt een hoop gesjouw op trappen. In Nederland zou dat absoluut verboden zijn en met het drukke treinverkeer ook onverstandig, hier in Polen zijn we lang niet de enige en moet je zelf maar opletten of je niet onder een trein komt. Op het moment dat onze trein zou moeten aankomen begint de stationsomroep een aantal voor ons onverstaanbare mededelingen uit te braken. Een vertraging, een spoorwijziging of zou onze trein helemaal zijn opgeheven? Maar met een kleine vertraging loopt de trein het station binnen. De fietsenafdeling oogt ruim, maar de deur ernaartoe is smal en de wagon hoog. Dat is dus even stevig tillen. De treinreis verloopt rustig en comfortabel. Op het laatste stuk lopen we wat vertraging op. In Olsztyn blijkt waarom: wegens werkzaamheden aan de bovenleiding is de stroom uitgeschakeld. Daarom is er een diesellocomotief voor onze elektrische trein gezet. Olsztyn is een vrij grote, drukke stad met een oud centrum.
Mede door de ligging in het merengebied oogt het veel toeristischer
dan Torun. Bij het kasteel is een volksmuziek- en dansfestival aan de gang,
waar we een tijdje naar kijken. Dan op weg naar een boerencamping iets
buiten de stad. De caravanners in Jest Amsterdam hadden die aangeraden. “Iets
buiten de stad” blijkt tegen te vallen, het is 12 kilometer fietsen
met op het eind een pittige helling op een rulle zandweg. Op het eind
komen we bij een splitsing: naar boven staat een groot bord dat naar
een camping
verwijst, naar beneden een bescheiden bordje agrocamping. Meteen komt
er van boven een man aan rennen die ons toeroept naar zijn mooie camping
met
nieuw sanitair te komen. Maar we waren al gewaarschuwd en kiezen de weg
naar beneden. Daar blijkt dat de lange fietstocht de moeite waard was:
een mooie plek aan het meer met eenvoudige maar prima voorzieningen.
En gebruik van de kano is bij de prijs inbegrepen, dus nog voor het avondeten
zitten Veerle en Bart op het meer. |