Ver van huis (Donderdag 28 juli)

Bart is om half zes al wakker omdat hij naar de wc moet en hij maakt van de gelegenheid gebruik om een mooie foto van de grondmist te maken. Daarna kruipt hij zijn slaapzak weer in. Maar om 8 uur zijn we allemaal wakker en rond negenen zitten we op de fiets, want we willen niet te veel na twaalven in Kaunas zijn. Het eerste deel van de tocht voert naar het noordoosten, op enige afstand van de via Baltica. Het landschap is weids, met hier en daar een stuk bos. Het valt op dat de dorpjes in Litouwen vaak naast de doorgaande wegen liggen, en je dus langs en niet door de dorpjes rijdt.

We pauzeren in het centrum van het wat grotere dorp Velverlai. Dat centrum bestaat uit een parkeerplaats met op de achtergrond een betonnen gebouw met een schaars bevooraadde supermarkt, en aan de wegkant een soort kiosk met een wat beter voorzien winkeltje. Daar halen we drinken en brood. De parkeerplaats is bezet met een soort markt. Op tafels, vanuit de achterbak van auto’s of gewoon op een kleed op straat wordt kleding, schoenen en andere waar aangeboden. Vooral de schoenen zien er goedkoop uit, en het valt ons op dat veel Litouwers op slippers of heel goedkope plastic schoenen lopen. We zien een Litouwse uitgebreid langs alle schoenen lopen, en tenslotte met een nieuw paar weglopen. Tenminste, dat probeert ze, want dat nieuwe paar loopt zichtbaar ongemakkelijk.
Ook voor ons is het tijd omuit Velverlai weg te gaan, maar dat valt nog niet mee. De hoofdweg naar Kaunas is de via Baltica, die hier een tweebaans snelweg is. Andere routes vragen een redelijke omweg over vermoedelijk matig verharde wegen. Als we bij de oprit naar de snelweg zijn, zien we aan de overkant van de spoorlijn en soort parrallelweg. Daar willen we wel naar toe, dus rijden we een eindje terug naar het station, waar een overweg moet zijn. En ja, er is een oversteekplaats, maar die wordt geblokkeerd door een heeeele lange goederentrein. Marja gaat op onderzoek uit en hoort dat je het spoor inderdaad kan oversteken. Als de trein weg is. Over een uur of twee.

We besluiten toch maar de snelweg te nemen, want we willen op tijd in Kaunas zijn en we hebben met dat zoeken al genoeg tijd verloren. Gelukkig heeft de snelweg een brede vluchtstrook. Het is niet heel aangenaam rijden, maar goed te doen en gelukkig maar een kilometer of 7,8. We zijn blij als we bij de buitenwijken van Kaunas aankomen, maar we hebben te voeg gejuicht. De hoofdweg Kaunas in fietst eigenlijk veel minder prettig dan de snelweg. Gaten in de weg, druk verkeer, taxibusjes die je snijden, soms slechte fietspaden en er lijkt maar geen einde aan te komen. We ontdekken ook een eigenaardigheid aan de Litouwse stoplichten: tussen groen en oranje zit een fase met groen knipperend licht. En als het stoplicht oranje wordt, kan je maar beter van het kruispunt af zijn, want dan begint de andere richting al te rijden!
We zijn blij als we de helling afrijden naar de rivier Nemunas: nu nog de brug over en dan zijn we in het centrum. Opnieuw hebben we te vroeg gejuicht. De brug blijkt in reparatie. En er zijn geen noodvoorzieningen voor voetgangers of fietsers gemaakt, blijkbaar is het in Kaunas ongewoon te voet een brug over te gaan. Dat betekent een omweg van een kilometer of 5 door een oninteressante industriewijk.

Uiteindelijk, om een uur of half twee, staan we op de Laisves, de grote boulevard van Kaunas, bij de Tourist Information. We willen een goedkoop hotel of pension, want de camping ligt veel te ver buiten de stad. Dat valt nog niet mee. De medewerker van de Tourist information probeert eerst hardnekkig te ontkennen dat er goedkope slaapgelegenheden zijn. Na enig aandringen weet Otto een lijst met hotels te bemachtigen waarop hij ook de prijzen kan zien. De eerste die Otto aanwijst moet de medewerker ons ernstig afraden, die schijnt werkelijk erg slecht te zijn. Dan bedenkt hij dat het Archdiocesan Guesthouse wel wat voor ons kan zijn. En dat blijkt meer dan perfect. Een 18e- of 19e eeuws kerkelijk gebouw aan het oudste plein van Kaunas, dat pas is gerestaureerd en geheel vernieuwde 4-persoons kamers heeft. Het centrum is pas een maand open en de hele inrichting is gloednieuw en brandschoon. We kunnen voor het eerst in 4 dagen weer behoorlijk douchen.

’ s Middags lopen we Kaunas in. Het centrum heeft twee delen met verschillende karakters. Het oude deel waar ons guesthouse is stamt uit de 15-17e eeuw met veel bakstenen gebouwen en kleine winkeltjes met barnsteen, kunst en dergelijke. Het 19e-eeuwse deel van het centrum ligt langs de Laisves, een brede boulevard met bomen, die helemaal als voetgangersgebied is ingericht. Hier zitten de chique winkels, die westerse merken verkopen tegen bijna westerse prijzen. Het publiek ziet er stads en welvarend uit. Halverwege de Laisves staat een grote kraam, waarin verschillende plannen voor herinrichting van het centrum worden gepresenteerd. Er wordt levendig gediscussieerd. In het Litouws natuurlijk, wat Otto spijtig vindt, want hij had graag aan dit staaltje van interactieve beleidsvorming meegedaan. De Litouwers zijn, in tegenstelling tot de Polen, geen ijsliefhebbers. Er wordt op straat wel ijs verkocht, maar alleen verpakt ijs van matige kwaliteit tegen vrij hoge prijzen. Nou ja, hoog, wij waren natuurlijk Polen gewend.

Voor het avondeten valt de keuze op Medziotoju Uzeiga, een restaurant met overdekt terras op het stadplein voor ons guesthouse. Het blijkt gespecialiseerd in een keur aan wildgerechten. Naast hert en zwijn kan je er bijvoorbeeld ook bever eten, zij het alleen in het seizoen. Wij hebben geen idee of het eind juli beverseizoen is, maar dat gaan we niet proberen. We houden het simpeler, alleen onze culinair expert Bart kan het rendier niet laten staan. Het eten smaakt uitstekend. Na het eten lopen we nog een rondje langs de resten van de burcht van Kaunas en en lezen op een informatiebord dat dit de plek is waar Napoleon zijn russische veldtocht is gestart. Had hij beter niet kunnen doen, hij was toch al ver genoeg van huis. Wij ook, Kaunas is hemelsbreed voor ons het verste punt: zo’n 1300 kilometer, verder weg van Leiden dan zuid-Frankrijk of Florence. Moe maar tevreden vallen we in onze bedden –echte, schone bedden!

© Otto Cox 2005/6