Op het terras (Zaterdag 23 juli)

We worden wakker van gepraat vlak achter de tenten. We kijken voorzichtig naar buiten en zien twee mensen een houten huisje schoonmaken zo’n 5 meter achter onze tenten. Een toilethuisje dat we gisteren in het donker niet hebben gezien. We hebben onze behoefte nog geen drie meter naast dat huisje gedaan! We hebben geen eten meer, dus met een lege maag breken we de tenten op. Niemand besteedt enige aandacht aan ons, daarom doen we ook geen moeite meer een beheerder te zoeken. In het centrum van het dorp ontbijten we op een terras. Het is typisch pools: houten banken en tafels, voor een gebouw waarin een supermarktje zit, een cafe dat geen koffie schenkt en een restaurant dat open is maar waar je niemand ziet en gewoon naar de wc kunt gaan. Otto loopt de trap op, op zoek naar iemand die koffie kan zetten en komt met een mes terug. Boven zit namelijk nog een winkeltje en we zijn een aantal dagen eerder een mes kwijtgeraakt. Koffie vindt Otto in een soort theetuin even verderop. Hij neemt het kopje gewoon mee naar het andere terras, geen probleem allemaal. Moet je eens in Nederland proberen... We ontbijten heel ruim op het terras met spullen uit de supermarkt.

Het weer is opgeknapt en vandaag hoeven we niet zo ver. Dat is maar goed ook want Bart is erg moe, hij komt moeilijk op gang. De weg voert ons door een mooi, dunbevolkt landschap. Bart en Marja raken wat achterop en hebben dan geluk: zij zien een kraanvogel statig door het veld stappen. Jammer genoeg zit er net nu geen filmpje in Barts fototoestel... Het eerste deel van de route is rustig, maar na Mazuchowka is de weg eigenlijk wat te druk naar onze smaak. Bij Dunajek lunchen we aan de rand van een soort sportveld. Nu is het niet ver meer. Maar eerst in een dorpje nog wat inkopen doen, in een matig gesorteerde sklep. Want de eceat-camping die we hebben uitgezocht ligt nogal afgelegen. De weg naar Gize is wisselend: brandnieuw glad asfalt afgewisseld met stukken oud asfalt met gaten en stukken grindweg waaraan blijkbaar gewerkt wordt. Waarom ze de weg niet in één keer aanpakken is ons een raadsel.

Dankzij de goede beschrijving vinden we de afgelegen camping zonder problemen. Maar het is niet helemaal wat we ons bij een ecologische camping hadden voorgesteld. Een keurig aangelegd groot terrein rond een meer, met coniferen, steigertjes en huisjes aan het meer, zwemplekken en een keurig gepleisterd hoofdgebouw en bijgebouwen met voetbalspel, tafeltennistafel en ander kinderspeelgoed. De eigenaar is een commercieel denkende Pool die het duidelijk in het wat luxere segment zoekt. Niet helemaal wat wij ons bij een boerencamping voorstellen, maar goed, we denken het er wel twee nachten te kunnen uithouden.

Uitgelezen (Zondag 24 juli)

Het is tijd voor een rustdag. Marja heeft een gesprek met de campinghouder, die heel trots is op zijn camping en de plannen die hij verder nog heeft. Zo moet er nog een toiletgebouw komen, want nu moeten de campinggasten nog gebruik maken van douche en toilet in het huis, waar de eigenaar en familie zelf ook wonen. Hij vindt zijn camping niet duur, maar Marja helpt hem uit de droom. Als troost wijst hij ons op een veld vol frambozenstruiken, waar we zoveel uit mogen plukken als we willen. Ook mogen we, net als de andere gasten, koffie en thee pakken uit het hoofdgebouw.
Veerle, Bart en Otto lezen de laatste boeken uit. Ondanks het gewicht hebben we allemaal drie boeken mee, maar dat is duidelijk te weinig voor meer dan twee weken. Zelfs als we overdag fietsen en ook nog boeken ruilen. Daarnaast hebben we ’s avonds de nodige tijd besteed aan spelletjes, vooral de Pedaalridders, die AnneMartine ons voor de vakantie cadeau heeft gedaan. Heel toepasselijk. Maar we spelen soms ook Macchiavellien Hartenjagen.

Veerle en Bart zitten een groot deel van de dag bij het tafelvoetbal en de tafeltennistafel. Bart is bij het tafelvoetbal vrijwel onverslaanbaar, zoals een voormalig kampioen van de Naschoolse Opvang betaamt. Bij het tafeltennis blijkt, dat Otto dat nog niet verleerd is, vooral zijn service doet het nog goed.
’ s Avonds eten we bij het hoofdgebouw. De gasten in de appartementen zitten aan een lange tafel, wij worden aan een apart tafeltje geïnstalleerd. Wel jammer, want zo leg je weinig contacten. Het eten valt wat tegen. Gelukkig blijkt dat niet iedereen aan de grote tafel het toetje lust. Wij wel.
Na het eten spelen we een partijtje volleybal met een nederlands stel. Heel leuk, maar wel een aanslag op de polsen en armen. Bart zal nog een paar dagen last van zijn pols hebben, bij de anderen is het de volgende dag over.

© Otto Cox 2005/6